เด็ก ทุกเดือนกันยายนเป็นช่วงเริ่มต้นของโรงเรียนอนุบาล ในเวลานี้จะมีหัวข้อพิเศษเฉพาะ ในช่วงเริ่มต้นของโรงเรียนอนุบาล เด็กๆในวิดีโอสามารถตะโกนทีละคนหรือร้องไห้ดังๆหรือโทรต่อไป พ่อ แม่หลังจากเกลี้ยกล่อมเรื่องนี้แล้ว ครูก็ยุ่งมากแม้แต่รปภ. ที่ประตูก็ต้องระวังตลอดเวลา เพราะมีคนที่มีความสามารถ 1 หรือ 2 คนที่สามารถหลบหนีจากห้องเรียนและวิ่งไปรอบๆอย่างไร้จุดหมายได้เสมอ

ในฉากที่วุ่นวายเช่นนี้ เด็กที่สงบบางคนก็ดูโดดเด่น พวกเขานั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง เฝ้าดูเด็กคนอื่นๆร้องไห้อย่างเงียบๆ และก้มหัวลงเล่นของเล่นเป็นครั้งคราว เช่น ผู้ใหญ่ตัวน้อย คำถามคือทำไมเด็กบางคนถึงชอบร้องไห้ ในขณะที่เด็กบางคนดูเหมือนไปโรงเรียนนาน ช่องว่างระหว่างคนทั้ง 2 จะมีขนาดใหญ่ได้อย่างไร ทำไมเด็กถึงร้องไห้เมื่อไปโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก

พ่อแม่หลายคนบอกว่าไม่เข้าใจเลย อนุบาลมันสนุก มันส์กว่าที่บ้าน 100 เท่า เพื่อนเล่น ของเล่น โปรเจ็กต์ ทริคทุกรูปแบบ เด็กๆน่าจะชอบทำไมพวกเขาถึงตะโกนให้กลับบ้าน ลูกของคนอื่นอยากมาโรงเรียนทุกวัน เล่นแล้วไม่อยากกลับบ้าน การเปรียบเทียบนั้นใหญ่เกินไป เหตุผลแบ่งคร่าวๆได้ดังนี้ ประการแรก กลัวการพลัดพรากที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เด็กเท่านั้น แต่ถึงกับเป็นผู้ใหญ่ก็อยากจะแยกตัวจากคนที่คุ้นเคย

พวกเขายังจะมีความรู้สึกไม่เต็มใจ และพวกเขาจะรู้สึกอึดอัดมาก สำหรับเด็กเล็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ความรู้สึกนี้ก่อให้เกิดความกลัวโดยอ้อม ซึ่งจะนำไปสู่การร้องไห้ ซึ่งพวกเขาพยายามกอบกู้สถานการณ์ที่เสียเปรียบ ของพวกเขานี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กๆหยุดร้องไห้ในภายหลัง สมองของพวกเขาปรับตัวเข้ากับความรู้สึกแยกจากกัน และสามารถแยกความแตกต่างจากความกลัวได้ ดังนั้น พวกเขาจะไม่ดำเนินต่อไป

ประการที่สองกลัวของไม่คุ้นเคย ไม่ใช่ทุกคนที่มีความกล้าที่จะเผชิญกับสิ่งใหม่ๆ จู่ๆพ่อแม่ก็ปล่อยให้ลูกไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย การเผชิญหน้ากับครูและเพื่อนร่วมชั้นที่พวกเขา ไม่เคยพบเห็นสมควรที่พวกเขาจะต้องกลัว ที่จริงแล้วยิ่งเด็กขี้อายในชีวิตประจำวันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องปรับตัวนานขึ้นเท่านั้น ตรงกันข้ามเด็กที่ขี้อายมักจะปรับตัวเข้ากับชีวิตชั้นอนุบาลได้เร็วและสนุกไปกับมัน

หลานชายตัวน้อยของเราเป็นเช่นนี้ เขาอยู่บ้านนอกกฎหมายในวันธรรมดา เขาไม่ได้ร้องไห้ในครั้งแรกที่ไปโรงเรียนอนุบาล และสนุกกับการเล่น แต่กลับกลายเป็นว่าเด็กพวกนี้ก็ปวดหัวเหมือนกัน ใน 3 วันกับ 2 ปัญหาในโรงเรียน ครูบ่นมากและเขาควบคุมมันไม่ได้เลย ประการที่สาม เอฟเฟคฝูง จิตวิทยาสมัยใหม่เชื่อว่าอารมณ์สามารถติดต่อได้ เช่น การหาว หากทุกคนรอบตัวหาว ไม่ว่าเราจะเหนื่อยหรือไม่ก็ตาม

สมองก็จะสร้างอาการง่วงนอน แบบอธิบายไม่ถูก ณ จุดนี้ การแสดงของเด็กชัดเจนขึ้น เด็กบางคนไม่อยากร้องไห้ในตอนแรก แต่เมื่อเด็กจำนวนมากรอบๆร้องไห้ พวกเขาอดร้องไห้ไม่ได้ และยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งร้องไห้ อันที่จริง วิธีที่เหมาะที่สุดควรเป็นการสร้างความมั่นใจ แบบตัวต่อตัวโดยครูเพื่อให้เด็กสงบลงได้อย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากสภาพจริงไม่เอื้ออำนวย และกำลังคนไม่เพียงพออย่างจริงจังจึงทำได้

เพียงเกลี้ยกล่อมพวกเขาด้วยเวลา และความพยายาม เด็กที่ไม่ร้องไห้ที่โรงเรียน มักจะมาจากครอบครัวแบบนี้ ตามคำบอกเล่าของครูอนุบาลที่ทำงานมาหลายปี เด็กส่วนใหญ่ที่ไม่ร้องไห้เมื่อไปโรงเรียนเป็นครั้งแรก มาจากครอบครัวดังกล่าว อย่างแรก ครอบครัวที่เลี้ยงมาตั้งแต่ เด็ก พ่อแม่บางคนมีระเบียบวินัยที่หลวมกว่าสำหรับลูกในวันธรรมดา และรักษาทัศนคติตามใจในหลายๆประเด็น ไม่ว่าเด็กจะดื้อแค่ไหน

ตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อแม่ก็จะไม่สนใจมากเกินไป เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมแบบครอบครัว เด็กจะแข็งแกร่งกว่าเด็กธรรมดามาก ในแง่ของคุณภาพทางร่างกาย และการพัฒนาทางจิตใจ พวกเขามีความกล้าหาญเพียงพอ ที่จะเผชิญกับสภาพแวดล้อมและผู้คนที่ไม่คุ้นเคย และมีอิสระที่เข้มแข็ง อย่างที่สอง เชื่อมั่นในพ่อแม่มาก ทุกคนสามารถมีการศึกษาแบบธรรมดาได้ แต่มีช่องว่างขนาดใหญ่ ระหว่างการทำกับทำได้ดี

เพื่อ​เป็น​ตัว​อย่าง​ง่ายๆ บิดา​มารดา​และ​เด็ก​เห็น​พ้อง​กัน​ว่า​ตราบ​ใด ​ที่​เขา​ไม่​ก่อ​ความ​ยุ่งยาก เขา​จะ​ได้​รางวัล​เป็น​ของเล่น​เมื่อ​กลับ เพื่อที่จะชนะของเล่นเด็กไม่ได้ทำเสียงหรือเอะอะและเป็นเด็กดี แต่วิธีการของผู้ปกครองบางคนไม่เป็นความจริง พวกเขาจะหลบหน้าด้วยเหตุผลต่างๆ และไม่เต็มใจจ่าย เมื่อเวลาผ่านไปเด็กๆ จะไม่เชื่อใจพ่อแม่อีกต่อไปไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม

ลองนึกภาพว่าเมื่อเด็กคนนั้นไปโรงเรียนพ่อแม่พูดว่า เราจะไปรับคุณเมื่อเรากลับมา พวกเขาเชื่อไหมเห็นได้ชัดว่าไม่ อย่างที่สาม เด็กที่มีความรู้ดีดังที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ สาเหตุสำคัญประการหนึ่งที่ทำให้เด็กกลัวก็เพราะกลัวสิ่งที่ไม่คุ้นเคย กล่าวคือ ถ้าเราสามารถขจัดความกลัวนี้ หรือลดความกลัวลงได้อย่างมาก เราก็จะทำให้เด็กๆไม่ต้องกลัวอีกต่อไป วิธีนี้ไม่ได้ขาดไม่ได้และง่ายมาก สรุปได้ 4 คำคือมีความรู้

พูดง่ายๆก็คือให้เด็กได้สัมผัสกับสิ่งที่ไม่คุ้นเคยมากขึ้น เช่น กระตุ้นให้เขาทำสิ่งต่างๆคนเดียว เดินทางไปยังพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย ปล่อยให้ความอยากรู้ของเขาพัฒนาเป็นต้น การสะสมของวัยเด็กจะค่อยๆพัฒนาเป็นความสามารถ และสุดท้ายช่วยให้เด็กเติบโตได้ดีขึ้น อย่างที่สี่ เด็กที่มีแนวคิดเรื่องอนุบาล เราเชื่อเสมอว่าการเลี้ยงลูกเป็นวิทยาศาสตร์ และรูปแบบการศึกษาในปัจจุบันก็ไม่ใช่แบบช่วงฟรีในอดีตอีกต่อไป

ผลที่ตามมาของการปล่อยมันไปก็ทำได้เพียงย้อนกลับ ไม่ว่าการมีลูกที่มีเกียรติจากครอบครัวที่ยากจนจะยากแค่ไหน ตอนนี้กลายเป็นความจริงแล้ว และมีเพียงการศึกษาระดับหัวกะทิเท่านั้น ที่สามารถปลูกฝังเด็กที่มีชนชั้นสูงได้ เป็นเรื่องดีที่จะให้เด็กๆติดต่อและรู้จักชั้นอนุบาลตั้งแต่เนิ่นๆ มีเพียงไม่กี่ครอบครัวที่ไม่สามารถไปโรงเรียนอนุบาลได้จริงๆ นี่เป็นหัวข้อที่ต้องเลือก

อ่านได้ที่ ผ้าพันแผล เภสัชกรบอกถึงการใช้ผ้าพันแผลปราศจากเชื้อที่ถูกต้อง