หนูไม่อยาก เรียน ต่อแล้วแม่

เรียน การศึกษา การเรียนรู้ พอเอ่ยถึงสิ่งเหล่านี้เชื่อเหลือเกินว่ามีใครหลายคนพร้อมที่จะเดินหนี หรือกับหลายคนที่พร้อมจะมุ่งหน้าเข้าหามันเช่นเดียวกัน การเรียนเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เราทำกันมาเป็นระยะเวลาสิบกว่าปีของชีวิตในช่วงต้น หรือบางคนก็มากกว่านั้น เรามองว่าการไปโรงเรียนและได้นั่งฟังคุณครูสอนนั่นเรียกว่าการเรียน การได้การบ้านมาแต่งประโยค แต่งเรียงความ แต่งกลอน ระบายสีใบงาน หรือทำงานกลุ่ม นี่เป็นส่วนหนึ่งของการเรียน โดยที่มีเด็กหลายคนที่ไม่ชอบการเรียนเอาเสียเลย เพราะเขามองว่ามันเป็นเรื่องน่าเบื่ออันดับต้นๆ ของชีวิตก็ว่าได้ ไม่มีเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจ นั่งฟังพร้อมกับหาวแล้วหาวอีก

ไม่รู้เหมือนกันว่าที่มาโรงเรียนมาทำอะไร แน่นอนความคิดนี้เป็นเหมือนความคิดแสนเบสิคที่เรามักได้ยินจากปากนักเรียนอยู่แล้วใช่ไหม แล้วสงสัยไหมว่าเพราะอะไรถึงเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นได้ ทำไมเราถึงไม่อยากเรียนล่ะ…ทั้งที่เมื่อคิดดีๆ แล้วการเรียนถือเป็นการเปิดโลกให้เราได้รู้จักกับสิ่งต่างๆ มากขึ้นเยอะมาก หรือไม่ก็ลองคิดสิว่าหากเราไม่ได้ไปโรงเรียนมันจะแย่แค่ไหน การไม่เรียนรู้อะไรเลยเป็นเรื่องที่น่าเศร้านะเพราะมันเหมือนกับว่าเราไม่ได้วาดฝันอะไรให้กับชีวิตของเราเลย ทำให้พูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าความจริงแล้วการศึกษานี่แหละที่จะช่วยต่อยอดความคิดของมนุษย์อย่างเราได้

แต่ว่าประเด็นเรื่องการเรียนการสอนเป็นเรื่องน่าเบื่อก็ไม่สามารถถูกปัดตกจากประเด็นสุดร้อนแรงที่ถูกพูดถึงอย่างต่อเนื่องไปได้ เพราะปัญหานี้เองก็นับเป็นอุปสรรคประการหลักในการขัดขวางการเรียนรู้ของนักเรียน นักศึกษาอย่างมากเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าเนื้อหายากแล้วจะน่าเบื่อเสมอไป เพราะเชื่อเหลือเกินว่ารูปแบบการสอนก็นับเป็นปัจจัยสำคัญยิ่งที่จะทำให้การเรียนการสอนนั้นพัฒนาศักยภาพด้านความคิดและความสามารถของเด็กได้เช่นกัน และอาจจะเป็นหัวใจสำคัญด้วย แต่เหมือนกับว่าสิ่งสำคัญนี้จะถูกมองข้ามมาโดยตลอดหรือไม่ เพราะจากประสบการณ์การได้เรียนรู้ในโรงเรียนมาพบว่ามันเป็นการเรียนการสอนที่ไม่ตอบโจทย์เอามากๆ

เด็กเรียนสิ่งที่พวกเขาคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ในการใช้ชีวิตเอาเสียเลย มองว่าสิ่งที่เรียนอยู่นั้นเป็นเรื่องที่ไกลตัวและเสียเวลา นี่แหละคือเป้าหมายสำคัญของคนเป็นครูผู้สอนคือต้องทำให้นักเรียนมองเห็นภาพให้ได้ว่าเขาเรียนสิ่งพวกนี้กันไปทำไม ทำไมต้องรู้สิ่งที่ผู้ใหญ่หลายคนไม่คิดอยากจะรู้เสียด้วยซ้ำพวกเขาก็สามารถมีการมีงาน มีเงินเลี้ยงตัวเองได้อย่างสุขสบาย นัยเป็นภาระหน้าที่สำคัญเหมือนกันที่เราต้องทำให้นักเรียนได้เข้าใจ เพราะเมื่อเรารู้ว่าเป้าหมายและจุดประสงค์ในการทำแต่ละอย่างของเรานั้นคืออะไร เราก็สามารถทำมันออกมาได้ดีมากยิ่งขึ้นอีกด้วย แต่ว่าปัจจุบันสังคมของเรามองว่าการเรียนรู้แบบนั้นไม่มีคุณค่า

แทนที่จะเรียนและเข้าใจสู้เรียนแล้วรู้เทคนิคลัดต่างๆ เพื่อทำข้อสอบได้คะแนนเยอะๆ เสียดีกว่า บอกเลยว่านี่เป็นอีกหนึ่งความน่ากลัวของวงการ การศึกษา ที่เห็นได้อย่างชัดเจนเลยก็คือการที่ธุรกิจด้านโรงเรียนกวดวิชาต่างๆ นั้นได้รับกระแสตอบรับที่ดีมากๆ เด็กๆ หลายคนเลือกที่จะขาดโรงเรียนแล้วไปเรียนที่กวดวิชาแทนเพื่อมุ่งหวังจะเข้าคณะที่ใช้การแข่งขันสูง นี่เป็นเหมือนกับวงจรที่ย่ำแย่มาก เมื่อข้อสอบของทางการนั้นออกยากเกินกว่าเนื้อหาที่ครูสอนไว้ นักเรียนก็ไปเรียนข้างนอกมากขึ้น จึงเห็นความเหลื่อมล้ำเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่อย่างนี้ นับเป็นเรื่องยากมากๆ ที่จะแก้ไขให้ปัญหาดังกล่าวนั้นหมดไป

เพราะว่ามันเป็นปัญหาเรื้องรังมากที่อยู่ในประเทศ เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนมากขึ้นเราจะขอยกตัวอย่างให้ดู เรื่องราวของเด็กชายมัธยมปลายคนหนึ่งชื่อว่า โชติ เขาเป็นลูกชายของแม่ครัวประจำโรงเรียนที่เขานั้นเรียนอยู่ เขาอยู่กับแม่แค่สองคนเพราะว่าพ่อได้เสียชีวิตไปแล้วระหว่างที่ขับรถไปทำงานตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก การเป็นอยู่ของสองแม่ลูกนั้นถือว่าลำบากมาก เงินแต่ละเดือนนั้นชนกันไปหมด ทำให้แม่ของโชติต้องหางานพิเศษทำอยู่เสมอเพื่อหวังให้โชติได้เรียนสูงๆ เหมือนคนอื่นเขา แน่นอนว่าโชติเองก็พยายามช่วยแบ่งเบาภาระของแม่และที่บ้านด้วยการหางานพาร์ทไทม์ทำเช่นเดียวกัน

อีกทั้งเขายังมีความฝันที่ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจนั่นก็คือ เขาอยากเป็นวิศวกรระบบรางและไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เขาอ่านหนังสืออย่างหนักหลังจากที่ทำงานมาเหนื่อยๆ แต่ความเหนื่อยของเขานั้นมันก็เป็นความสุขไปในตัวเพราะทุกวินาทีที่เขาทำอยู่นั้นเขารู้ดีว่าสักวันมันจะต้องมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับเขาและแม่อย่างแน่นอน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเพราะตอนที่เขาและแม่กำลังขับรถไปที่โรงเรียนตอนเช้ามืด ก็เกิดรถคว่ำเพราะถูกรถยนต์ชนแล้วหนีไป ทั้งคู่ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาโดยด่วนแต่โชคดีที่โชตินั้นไม่เป็นอะไรมาก แต่แม่ของเขานั้นต้องได้รับการผ่าตัดโดยด่วน

แน่นอนว่าเงินค่ารักษาพยาบาลนั้นโชติก็ต้องไปขอเรี่ยไรจากคนที่โรงเรียนรวมถึงญาติๆ แต่ฝันร้ายนี้ยังไม่จบเมื่อผ่าตัดแล้วปรากฏว่าแม่เป็นอัมพาตครึ่งล่าง ทำให้ต้องมีค่าใช้จ่ายต่อเนื่อง ซึ่งเหมือนกับดับฝันในการเรียนต่อของโชติไปโดยปริยาย โชติไม่เสียดายที่ไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยเพราะการตัดสินใจในครั้งนี้เขาทำเพื่อคนที่เขารักที่สุดในชีวิต จากที่จบม.6 โชติก็ตระเวนไปสมัครงานหลายที่ แต่ด้วยระดับการศึกษาของเขาทำให้เขาได้งานที่ค่อนข้างหนักเมื่อเทียบกับอัตราเงินที่ได้กลับมา และในที่สุดเขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนคนหนึ่ง

เพื่อนคนนั้นมีอาเป็นเภสัชกรและต้องการผู้ช่วยจึงจ้างให้โชติไปช่วยงานที่ร้านขายยาของเขา โชติดีใจมากที่จะได้งานดีๆ ทำ จากนั้นเขาก็ทำงานด้วยความขยันขันแข็งแต่เมื่อเลิกงานมาแล้ว เขาก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับวิศวกรในระดับมหาวิทยาลัยไปด้วย เพราะเขาไม่อาจทิ้งมันไปได้ แม้ว่าแม่จะบอกกับเขาว่าแม่สามารถกู้เงินเพื่อให้เขาเรียนต่อได้ แต่เขาก็บอกว่าเขาไม่อยากเรียนต่อแล้ว เรื่องนั้นคงเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ เท่านั้น แต่เภสัชกรคนนั้นก็รู้และเห็นความประพฤติของโชติมาโดยตลอด จึงบอกว่าจะขอให้ทุนการศึกษาให้กับโชติจนจบป.ตรี

อ่านบทความต่อไป คลิ๊ก !!!    เมือง