สถานีอวกาศ หลังจากประสบความสำเร็จในการเปิดตัวโมดูลหลักเทียนเหอในประเทศจีน ภารกิจการสร้างอวกาศในประเทศของฉันได้ก้าวไปอีกขั้น สิ่งนี้บ่งชี้ว่าการประกอบวงโคจรและการก่อสร้างสถานีอวกาศที่พัฒนาตนเองของจีนกำลังดำเนินไปอย่างเต็มที่ ซึ่งหมายความว่าในที่สุดเราก็มีสถานีอวกาศเป็นของตัวเอง

ประเทศในยุโรปและอเมริกามักมีทัศนคติต่อต้านชาวต่างชาติต่อประเทศจีน ในแง่ของการสร้างสถานีอวกาศ และความสำเร็จของเทียนเหอจะเป็นการตอบสนองที่ทรงพลัง ในทางตรงกันข้ามสหรัฐอเมริกาเคยใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อสร้างสถานีอวกาศขนาดใหญ่ เมื่อเปรียบเทียบกับสถานีอวกาศและโมดูลแกนกลางแล้ว สถานีอวกาศมีน้ำหนัก 76 ตัน มากเกินกว่าท้องฟ้าและโมดูลแกนกลางที่มีน้ำหนัก 22 ตัน ถูกทำลายหลังจากเปิดดำเนินการเพียง 171 วัน ล้าสมัย

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ท้ายที่สุดตั้งแต่ศตวรรษที่ผ่านมาสหรัฐอเมริกาและอดีตสหภาพโซเวียตเป็นผู้นำ ตัวเลขในอุตสาหกรรมการบินมาตลอด เหตุผลเฉพาะอยู่ที่ไหน ย้อนกลับไปในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ความสำเร็จของโครงการอะพอลโลถือเป็นความสำเร็จครั้งสำคัญสำหรับการบินอวกาศที่มีมนุษย์ควบคุมในสหรัฐอเมริกาอย่างไม่ต้องสงสัย สหรัฐอเมริกาซึ่งมีการแข่งขันกันมาโดยตลอด ได้ก้าวขึ้นมาไล่ตามตั้งแต่ดาวเทียมดวงแรกของสหภาพโซเวียตเปิดตัว ความสำเร็จนี้สร้างความมั่นใจอย่างมากให้กับรัฐบาลสหรัฐฯ

แต่สหภาพโซเวียตในฐานะพี่ใหญ่ในเวลานั้นจะยอมทิ้งตำแหน่งสูงสุดในอวกาศให้กับสหรัฐอเมริกาได้อย่างไร เนื่องจากสหรัฐอเมริกาประสบความสำเร็จในการส่งมนุษย์ไปลงจอดบนดวงจันทร์ก่อนสหภาพโซเวียต สหภาพโซเวียตจึงต้องใช้ไม้เด็ด นี่คือแผนของสถานีอวกาศ

สถานีอวกาศฟังดูไม่สูงเท่ากับการลงจอดบนดวงจันทร์ด้วยมนุษย์ และมันไม่ตรงพอแต่นี่ก็เหมือนกับการสร้างพื้นที่พักบริการโดยตรงในอวกาศไม่ไกลจากพื้นโลก และสามารถส่งกำลังเสริมได้ตลอดเวลา ด้วยวิธีนี้นักบินอวกาศสามารถทำตามแผนภารกิจในอวกาศได้เป็นเวลานาน และการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ก็มีความสำคัญมากกว่าภารกิจที่ทำเพียงครั้งเดียว เช่น การลงจอดบนดวงจันทร์โดยมนุษย์

นักบินอวกาศปฏิบัติภารกิจนอกยานพาหนะ ไม่นานหลังจากที่อะพอลโลลงจอดบนดวงจันทร์ ในปี พ.ศ. 2514 ยานซัลยุต 1 ของสหภาพโซเวียตก็ส่งขึ้นสู่อวกาศได้สำเร็จ และสหภาพโซเวียตยังได้ส่งนักบินอวกาศไปปฏิบัติภารกิจต่อๆไป โดยรวมแล้วแม้ว่าการก่อสร้าง สถานีอวกาศ ของโซเวียตในครั้งนี้จะไม่ประสบความสำเร็จอย่างที่คาดไว้ แต่อย่างน้อยก็ได้ดำเนินการในขั้นแรกและสั่งสมประสบการณ์มากมาย

สถานีอวกาศซัลยุต 1 ของโซเวียต หลังจากที่รัฐบาลสหรัฐฯ ทราบเรื่องนี้ก็วิตกกังวล คิดว่าไม่อาจถูกสหภาพโซเวียตยึดครองได้ จากนั้นสหรัฐอเมริกาก็ประกาศแผนสร้างสถานีอวกาศของตัวเองนาซา ลงจอดบนดวงจันทร์ได้ทำไมสร้างสถานีอวกาศไม่ได้

ทำในสิ่งที่คุณพูดแต่การสร้างสถานีอวกาศนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนการปล่อยดาวเทียมและสร้างจรวด สถานีอวกาศต้องปฏิบัติงานในอวกาศเป็นเวลานานวิธีการเปิดตัว วิธีบำรุงรักษา วิธีตรวจสอบเสถียรภาพของวงโคจร วิธีทำให้ทัศนคติและการปรับตัวคงที่ วิธีหลีกเลี่ยงอิทธิพลของอวกาศ เป็นต้น

อันที่จริง กระทรวงกลาโหมสหรัฐได้เข้าใจถึงปัญหาและแผนการเหล่านี้มานานแล้ว และฟอน เบราน์ หัวหน้าโครงการ ฮอไรซอน ได้เสนอให้เพิ่มการออกแบบสถานีอวกาศในแผนนี้ ภารกิจทั้งหมดเกือบจะรวมอยู่ในโครงการเจมินีและอะพอลโล และการปล่อยจรวดแต่ละครั้งของทั้ง 2 โปรแกรมนี้สามารถจัดหาและสร้างสถานีอวกาศได้

บราวน์ ผู้บริหารระดับสูงเสนองานเพิ่มเติมสำหรับการพัฒนาจรวดดาวเสาร์ ซึ่งรวมถึงการอยู่บนดวงจันทร์เป็นเวลานานและสถานีอวกาศขนาดเล็ก ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2503 เบราน์ทำงานเกี่ยวกับโครงการก่อสร้างอวกาศขององค์การนาซา และในช่วงกลางของการพัฒนาจรวดดาวเสาร์ เขาได้เสนอให้สร้างสถานีอวกาศขนาดใหญ่

จรวดเป็นเครื่องมือสำคัญในการสำรวจอวกาศ เมื่อเทียบกับการวิจัยและพัฒนาจรวดแซทเทิร์น การพัฒนาแผนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาค่อนข้างช้า และการตัดสินใจระดับสูงเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงและความลังเลใจมากมาย และพวกเขาได้รับการแก้ไขหลายครั้งในระหว่างภารกิจ จนถึงปี 1970 สตูดิโอทดสอบวงโคจรของจรวดแซทเทิร์นได้เปลี่ยนชื่อเป็นสถานีอวกาศสกายแล็บ

เดิมทีทั้งกระทรวงกลาโหมสหรัฐฯ และนาซาวางแผนนี้ไว้เบื้องหลังจรวดแซทเทิร์นและอะพอลโล และจากมุมมองของลำดับความสำคัญของภารกิจ แผนนี้ต่ำกว่าแผนเดิมมาก อย่างไรก็ตาม ปฏิบัติการที่ประสบความสำเร็จของสถานีอวกาศโซเวียตทำให้สหรัฐฯตกตะลึง และรีบเก็บข้าวของลงตู้ไปสักระยะหนึ่ง

เดิมทีคอมพิวเตอร์ภารกิจของสกายแล็ปเตรียมไว้สำหรับอะพอลโล 18 และ 19 แต่ได้รับการออกแบบใหม่และใช้งานกับมัน การทดสอบแบบจำลองวงโคจรได้มาจากจรวดแซทเทิร์น และขั้นที่สามของแซทเทิร์น 5 ถูกแทนที่ด้วยสกายแลป โดยพื้นฐานแล้วสถานีอวกาศสกายแล็บ สามารถถูกมองว่าเป็นของเหลือจากแผนก่อนหน้า

ในเวลานี้ 2 ปีผ่านไปแล้ว นับตั้งแต่ความสำเร็จของสถานีอวกาศโซเวียต ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2516แซทเทิร์น ไฟว์ที่ได้รับการดัดแปลงได้ถูกยกขึ้นพร้อมยานสกายแลป อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆไม่ได้ราบรื่นอย่างที่นาซาคิด แรงขับที่สูงของแซทเทิร์น ไฟว์ ทำให้เกิดเสียงสะท้อนอย่างรุนแรง ในสถานีอวกาศทั้งหมด

ในระหว่างกระบวนการปล่อยและการติดตั้งไมโครอุกกาบาต และที่บังแดดของสถานีอวกาศได้รับความเสียหาย ส่วนที่เสียหายยังส่งผลต่อแผงโซลาร์เซลล์ด้านหลังในระหว่างการปล่อย ทำให้แผงดังกล่าวสามารถทำงานในอวกาศได้ในภายหลัง

แผงเซลล์สุริยะที่ขาดหายไปซึ่งเป็นแผ่นอุกกาบาตขนาดเล็กที่มีฟังก์ชันป้องกันแสงแดด สถานีอวกาศจะดูดซับรังสีจากดวงอาทิตย์โดยตรงได้ง่าย หากปราศจากฝาครอบนี้และอุณหภูมิที่สูงจะทำให้สถานีอวกาศเสียหาย ดังนั้นวิธีการรักษาคืออะไร ลูกเรือติดตั้งสิ่งที่คล้ายร่มกันแดดจากพอร์ตอุปกรณ์ขนาดเล็กภายในสถานีอวกาศ ทำให้ดูเหมือนผ้าถูกดึงคลุมตำแหน่งเดิมของสถานี แบตเตอรี่สิ้นหวังแผงที่เสียหายยากต่อการซ่อมแซม และไม่มีการเปลี่ยนที่เหมาะสมดังนั้นสกายแลปจึงดูเหมือนปีกหัก

เดิมทีสถานีอวกาศคาดว่าจะใช้งานได้ประมาณ 9 ปี แต่การสังเกตกิจกรรมดวงอาทิตย์ของนาซา เกิดข้อผิดพลาดซึ่งเกินความคาดหมายที่จะแม่นยำนาซา คาดการณ์ว่ากิจกรรมแสงอาทิตย์จะเข้าสู่ช่วงการปะทุในปี 1979 แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะ เริ่มเข้าสู่ช่วงการปะทุล่วงหน้าตั้งแต่ปี 1973 กิจกรรมพลังงานแสงอาทิตย์อย่างกะทันหัน

ทำให้สกายแล็ปประสบกับแรงดึงจากบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงระหว่างการโคจร สถานการณ์ดังกล่าวได้เร่งอายุของสกายแล็ป ซึ่งประสบปัญหาในการดำเนินงานอยู่แล้ว เมื่อพิจารณาถึงความเสี่ยงที่ตามมา นาซาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจัดการทดลองบนท้องฟ้าไว้ในรายการเรื่องที่สนใจ

ภารกิจหลายอย่างของสกายแล็ปคือการสังเกตดวงอาทิตย์ ดังนั้นจึงติดตั้งอุปกรณ์เกี่ยวกับสายตาและฟิล์มจำนวนมาก และงานของนักบินอวกาศส่วนใหญ่ คือการปฏิบัติงานที่เกี่ยวข้องเหล่านี้และบันทึกภาพเหล่านั้น ในระหว่างการให้บริการของสกายแลป มันได้ทำลายสถิติมากมายของสถานีอวกาศโซเวียต แต่กระบวนการทั้งหมดตั้งแต่การเตรียมการจนถึงการปฏิบัติภารกิจนั้นเต็มไปด้วยขึ้นและลง ในระยะต่อมานาซายากที่จะแก้ไขสถานีอวกาศสกายแล็บได้ ดังนั้นมันจึงทำได้เพียงเฝ้าดูสถานีอวกาศที่ถูกทิ้งร้าง

หลังจากการชนสถานีอวกาศส่วนใหญ่ตกลงสู่น่านน้ำของออสเตรเลีย และนาซายังได้รับตั๋วจากรัฐบาลออสเตรเลียอีกด้วย ความล้มเหลวของภารกิจนี้ทำให้สหรัฐฯขาดทุน หลังจากสิ้นสุดสงครามเย็น การสนับสนุนทางการเงินของนาซา ก็ลดลงอย่างมากเช่นกัน ปัญหาชุดนี้เกิดจากการเตรียมการไม่เพียงพอสำหรับการดำเนินการ และทฤษฎีไม่เพียงพอที่จะทำให้สกายแลปล้มเหลว

เดิมทีนาซาต้องการเริ่มโครงการสถานีอวกาศใหม่อีกครั้งในแผนการติดตามผล แต่โครงการสถานีอวกาศฟรีในทศวรรษที่ 1980 ค่อยๆกลายเป็นความร่วมมือระหว่างประเทศ เนื่องจากมีการลดจำนวนลงหลายครั้ง สถานีอวกาศอิสระได้กลายเป็นโครงการความร่วมมือระหว่างหลายประเทศ และนี่คือลักษณะของสถานีอวกาศนานาชาติในทุกวันนี้

เมื่อมองไปรอบๆเป็นเพราะกรณีและประสบการณ์ที่ล้มเหลวเหล่านี้ มนุษย์จึงสามารถไปต่อได้ ในทางตรงกันข้าม อุตสาหกรรมการบินและอวกาศในประเทศของฉันเริ่มต้นช้า โดยได้รับความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย และส่วนใหญ่เป็นการวิจัยและพัฒนาโดยอิสระ การปล่อยจรวดทุกครั้งมักเป็นความพยายามอย่างอุตสาหะของคน 2 หรือ 3 ชั่วอายุคนและเทียนกง

ซึ่งขณะนี้ปฏิบัติการอยู่เหนือพื้นโลก คือการตอบสนองที่ดีที่สุดของเรา ปัจจุบันประเทศต่างๆให้ความสนใจกับการสำรวจอวกาศมากขึ้นเรื่อยๆและบริษัทเอกชนหลายแห่งก็เริ่มทำการวิจัยและพัฒนาการสำรวจอวกาศ และการทำจรวดเชิงพาณิชย์ก็กำลังกลายเป็นความจริง มนุษย์จะไปได้ไกลแค่ไหน เราสามารถสำรวจได้กี่สิ่งในทะเลดาว แม้ว่าจะไม่ทราบ แต่เราค่อยๆเห็นว่าจินตนาการดั้งเดิมนั้นกลายเป็นจริงมากขึ้นเรื่อยๆ

บทความอื่นๆที่น่าสนใจ : อากาศบริสุทธิ์ อธิบายกับประโยชน์ที่ดีและมีความสำคัญของอากาศบริสุทธิ์